dikt frå eit øde sinn.

Nådens finger spelar over strengar. 

Den rystar tomheita kring seg, 

Tvingar atomane til å skrika

Rysta og banka

blir klagesongen slått på plass

Meisla inn i sjela til ein stakkar lyttar

Kven har motet til å bæra slaga?

Kven har styrken til å eige atomas samanbrot?

Hjartene våre skjelv

Monge modige har tapt kampen

Berre dei vise forstår at nåden er uforståeleg

Og 

Dei vise skal bli latterleggjort